A dobre cara do "Giraldismo": 80 minutos de control, 10 de desconcerto táctico

O partido de onte foi un escaparate case perfecto da proposta de Claudio Giráldez, pero tamén unha dolorosa lección sobre a importancia da xestión dos minutos finais. Durante 80 minutos, o Celta amosou unha versión sólida, madura e superior ao seu rival, baseada nun plan de xogo recoñecible e ben executado. Non obstante, os últimos dez minutos foron a antítese: un equipo desbordado, sen control e que acabou cedendo dous puntos vitais por un desaxuste táctico clave.
Primeira Fase: O Dominio a través do Balón
Ata ben entrada a segunda metade, o Celta foi o dono do partido. A receita era clara: presión alta tras perda para recuperar rápido, unha saída de balón limpa desde atrás cos centrais e o mediocentro, e a xeración de superioridades constantes en campo contrario. Con xogadores capaces de asociarse en espazos curtos, o equipo movía ao rival dun lado a outro, atopando espazos e minimizando os riscos.
O gol de Javi Rueda non foi froito da casualidade, senón a consecuencia lóxica dese dominio posicional. O Celta tiña o partido onde quería: cun gol de vantaxe e, o que é máis importante, co control absoluto do ritmo a través da posesión.
O Punto de Inflexión: Un Cambio que Cambiou Todo
Cando o rival deu un paso adiante, empurrado máis pola necesidade que polo fútbol, chegou o momento crítico. E o punto de inflexión, paradoxalmente, veu dende o banco celeste coa intención de reforzar o equipo. A entrada de Fran Beltrán, un futbolista de perfil recuperador e de gran despregue físico, supuxo a saída dun dos interiores que ata ese momento deran sentido e pausa ao xogo posicional do equipo.
Con ese cambio, o Celta perdeu o compás no medio do campo. O equipo renunciou á pausa, á capacidade de durmir o partido a través de posesións longas que desgastaran ao rival e o afastaran da portería. A mensaxe, intencionada ou non, foi a de dar un paso atrás.
Pasouse de querer defenderse co balón a intentar facelo sen el. Esta decisión cedeu a iniciativa por completo ao rival. O centro do campo, antes unha zona de control celeste, converteuse nunha autoestrada, unha zona de tránsito e non de dominio. O partido rompeuse, transformándose nun ida e volta caótico que só beneficiaba a quen buscaba o empate á desesperada.
O gol do empate non foi unha casualidade, senón a crónica dun asedio anunciado, facilitado por unha perda de manexo e de identidade no momento máis inoportuno.