O eco da celebración aínda resoaba polas rúas de Vigo cando a realidade comezou a abrirse paso. A imaxe icónica de Iago Aspas, coa súa promesa cumprida de devolver o Celta a Europa, pechou un círculo de oito anos de sufrimento e esperanza. Rematou a travesía polo deserto. E agora, precisamente agora, cando a ledicia aínda está quente, é cando o club se enfronta ao seu desafío máis transcendental: demostrar que este regreso non é unha miraxe, senón o alicerce dunha era consolidada.
A euforia do céspede debe transformarse na máxima esixencia nos despachos. Porque se a peregrinación foi longa e dolorosa, foi en gran parte por leccións que custaron moito aprender no pasado. Un mal mercado de fichaxes neste intre non sería simplemente un erro; sería unha traizón ao esforzo titánico do cadro de xogadores, do corpo técnico e dunha afección que nunca perdeu a fe.
Os fantasmas do pasado: cando fichar mal custou soños
O celtismo ten memoria. Nas bancadas de Balaídos aínda se lembran os nomes de apostas exóticas que nunca callaron, de soldados de fortuna con máis cartel que fame, e de investimentos desorbitados que se converteron nun lastre económico e deportivo. Pagouse un prezo moi alto pola improvisación, polas fichaxes de pánico e pola falta dun proxecto deportivo claro e sostible. Foron eses erros nos despachos os que, en moitas ocasións, converteron tempadas ilusionantes en loitas agónicas pola permanencia, obrigando ao equipo a vivir ao bordo do abismo.
Fichar mal despois dunha clasificación europea é a autoestrada máis rápida para converter un soño nun pesadelo. A competición continental é unha arma de dobre fío: outorga prestixio, un escaparate inmellorable e ingresos extra, pero tamén cobra unha peaxe física e mental que pode esnaquizar o teu rendemento na Liga se non tes un cadro de xogadores preparado para semellante esixencia. As viaxes intersemanais, o esgotamento acumulado e a falta de rotacións de calidade son a receita perfecta para o desastre.
Máis ca un once: a necesidade urxente dun "fondo de armario"
Claudio Giráldez obrou o milagre cun grupo de xogadores comprometido, unha idea de xogo valente e a inesgotable fonte de talento que é A Madroa. Pero a Europa League non perdoa. A esixencia de competir ao máximo nivel xoves e domingo obriga a ter unha segunda unidade de garantías, xogadores capaces de manter o nivel competitivo sen que o equipo se resinta.
Xa non é suficiente con ter un once de gala. É imprescindible dobrar posicións con futbolistas que non só acheguen calidade, senón que entendan a filosofía do club e o rol que veñen desempeñar. O obxectivo non é fichar cromos ou nomes que soen ben na prensa, senón perfís específicos que complementen o que xa hai na casa:
Fame e compromiso: Xogadores que vexan no Celta unha oportunidade real para medrar, non unha simple ponte cara a outro destino. Deportistas coa ambición de facer historia en Vigo.
Experiencia competitiva: Futbolistas que saiban o que é xogar dous partidos de alta esixencia por semana, que entendan a xestión do esforzo e a presión de competir en varios frontes.
Versatilidade táctica: Pezas que lle ofrezan a Giráldez un abano de solucións. Xogadores capaces de adaptarse a diferentes sistemas e momentos do partido, enriquecendo as posibilidades estratéxicas do adestrador.
A responsabilidade final: de Aspas aos despachos
A presión agora trasládase. Xa non descansa unicamente sobre os ombros de Iago Aspas no terreo de xogo. Agora, o foco alumea directamente a Marco Garcés e á súa dirección deportiva. A afección demostrou unha paciencia infinita e unha lealdade inquebrantable durante oito anos. Os xogadores cumpriron con creces a súa parte. É a quenda da directiva de estar á altura, de investir con intelixencia e non con impulsos, con visión de futuro e non con parches de curto prazo.
Cada euro gastado debe ser un investimento na consolidación do proxecto. Cada fichaxe debe ser unha declaración de intencións: que o Celta volveu a Europa non para participar, senón para competir. Para que a promesa de Aspas non sexa o final do conto, senón o prólogo dunha lenda.
A peregrinación pagou a pena. Agora, fagamos que o destino tamén o faga.
Aínda non hai comentarios. Sé o primeiro en opinar!