A vella normalidade: nin 100 minutos poden co antifútbol

Xogáronse 100 minutos en Balaídos. Cen. Unha cifra que, ata non hai moito, era sinónimo de prórroga, de emoción límite. Onte foi o resultado dun novo regulamento deseñado para combater unha das grandes lacras do fútbol moderno: a perda deliberada de tempo. E, porén, ao remate do partido, a sensación no celtismo era de amarga frustración, de ter asistido a un espectáculo onde, precisamente, o tempo foi o de menos. Porque o Getafe de Bordalás demostrou que as regras poden cambiar, pero a súa esencia permanece inalterable.

A estrea da nova normativa en Balaídos foi un bautismo de lume. O rival era o mestre na arte de que non pase nada, de fragmentar o xogo ata convertelo nunha sucesión de interrupcións. E non defraudou. Desde o primeiro minuto, o plan do equipo azulón foi claro: cortar o ritmo, embarrar o campo e desesperar ao rival. Cada saque de banda converteuse nunha pequena cerimonia, cada falta nun debate co colexiado, e cada contacto físico, por leve que fose, na antesala dunha pausa para atender a un xogador doído.

O paradoxo é que a nova regra, que busca castigar estas prácticas engadindo todo o tempo perdido, acabou por converterse nunha aliada involuntaria do infractor. O reloxo avanzaba, si, pero o tempo de xogo efectivo seguía sendo mínimo. De que serven dez ou doce minutos de engadido se neles se repite o mesmo guión de interrupcións constantes? O problema non é a duración total do partido, senón a calidade do tempo que se xoga. O Getafe non teme os engadidos longos porque o seu obxectivo non é acurtar o partido, senón impedir que o rival colla ritmo. E niso, onte, foron doutores honoris causa.

A frustración da bancada era palpable. Non era só a dor da derrota, senón a impotencia de ver como o Celta, con máis ou menos acerto, intentaba propoñer algo de fútbol, mentres o rival se dedicaba sistematicamente a destruílo. Iago Aspas desesperábase, os centrocampistas non atopaban liñas de pase continuas e a defensa vivía nunha tensión constante, sabendo que calquera erro nun dos poucos momentos de xogo real podería ser fatal, como así foi.

O de onte foi a confirmación de que as leis, por si soas, non poden cambiar unha filosofía. O "bordalismo" é un estilo tan lícito como exasperante, unha oda á competitividade por riba da estética. O Getafe levou os tres puntos de Balaídos sendo fiel a si mesmo, demostrando que sabe competir nos novos escenarios regulamentarios. A cuestión que queda no aire é se este é o fútbol que queremos. Un fútbol de 100 minutos onde a verdadeira noticia é que, en realidade, apenas se xogou. As novas normas naceron para protexer o espectáculo, pero a primeira proba seria en Vigo deixou claro que o vello truco de que o mellor ataque é que non haxa partido segue, lamentablemente, máis vixente que nunca.