Parabéns a todos.
Eu non sabía que isto me importaba tanto. Durante toda a semana fun convencéndome de que un descenso podería ser unha oportunidade para sandar as feridas, de que non pagaba a pena amargarme por algo tan alleo á miña vontade, de que xa se subiría máis adiante. Non son nin dos que berra alto nin moito menos dos que contemplan recibir un bus. Pero despois de xantar, na casa non había quen me aguantara, así que saín de Teis ás cinco cara a Balaídos. Ás seis e media, cando me envolveu o fume azul en Praza América, entendín o ben que fixera. Xa onda o estadio, ir reatopándome con antigos amigos, con coñecidos, enfundados todos en celeste, concentrados, en absoluto tranquilos, igual ca min. Había moitos curiosos, moitos advenedizos, moitísimos históricos, e todos a unha para arengar uns xogadores que non o merecían e apoiar a unha entidade que teima en afastarse de nós. Tanto tiña, porque estabamos alí por nós, para nós mesmos.
Entro a Río, vexo o estadio ateigado, o meu compañeiro de toda a vida coa faciana desencaixada, totalmente descomposto, co xesto escorregando cara á orella esquerda, onde un pinganillo vai berrando gol gol gol, cada un susceptíbel de ser do Valladolid. O escenario dos horrores, non vai ser agradábel. Está claro que non a podemos cagar, pero está aínda máis claro que é a ocasión perfecta para a Putísima Gran Cagada: retírase un capitán histórico. No banco, a nosa estrela histórica. Agroma outro canteirán histórico. Estréase unha bancada nova. O filial pode subir a Segunda. É o Centenario. Levamos 12 tempadas en Primeira, consagrando un proxecto de club, nos guste máis ou menos. Nunca goza tanto dunha derrota o eterno perdedor como cando ten o éxito na punta dos beizos.
E con iso nos miolos, sentamos alí, conscientes de que ese sino pendura sobre nós. Non en van o noso escudo é unha cruz.
Fitamos ao campo aínda tremendo pola decepción da semana pasada, pero algo recuperados e case convencidos de que a vitoria, a salvación, depende de nós. Porque, insisto, estamos alí por nós, por cada un dos XXmil que se atopaban nas bancadas. A aliñación era completamente indiferente, tanto tiña o adestrador e tanto tiña o rival. Era una cuestión propia, case de amosar que un sempre ten que facer todo o que pode, precisamente malia que non dependa del. E así pasou un partido do que case nin me lembro. Os goles foron un fogonazo borroso. O segundo nin puiden celebralo, escéptico de que a sorte estivera da nosa banda. Pero había tempo que non daba unha aperta tan sentida a un descoñecido, igual á que lle dei aos colegas cos que levo 16 anos indo a Balaídos, discutindo se hai que renovar ou non o abono. Ao rematar, un deles mo dixo: alégrome por ti, polos celtistas que temos isto inserido nalgures e do que non nos imos desprender. Baixando á rúa, vendo xente esgotada, descansando na beirarrúa, desafogándose, quedou claro que estabamos alí polos demais.
E hoxe é case todo igual, só que un chisquiño máis seguro, máis limpo e nítido. Seguramente, non sería tan terríbel preparar unha tempada en segunda. Si, malos rollos, polémicas, que se o dianteiro do Mirandés ou un porteiro da liga grega e un internacional con Chipre. Tanto ten: os folgos rexenéranse eles sós e os que estabamos onte volveremos estar por moitas dúbidas que nos entren. Pero non. Esa tempada, a seguinte, vai ser en Primeira: as rúas, as cafeterías, o tren da mañá, os buses... van seguir tendo ese cheiro de que cada 15 días algo importante acontece na cidade, e que nos pertence a toda esa xente que camiñamos cos ollos lagañosos e que onte amosamos ser de Primeira.
Que lles fodan aos xogadores e á directiva e grazas e unha aperta para todos os que estivestes e para os que lle tería gustado estar.
